Genel

‘Yeni Çıkanlar’ Rafı, Kitapçı 

Çok mutlu olduğumu ve hiç korkmadığımı söylemek isterdim. Fakat yalan söyleyemem! 

Korkuyorum. 

Hem de çok!

Benim için bu karar, yeni bir yolu ve hayali temsil ediyor. Hem de çok uzun zamandır çekmecelerde kilitli kalmış bir hayali. Aslında bir kolide.. Gerçekten. Çünkü geçen gün eski eşyalarımla, unutulmuş şeylerle dolu; giyinme dolabımın en üst rafına hapsedilmiş, bordo renkli bir koliyi tekrar açtım. İçinde yazı eskizlerim, saman kâğıda yazılmış metinlerim, çabalarım, hayallerim, üstü defalarca karalanmış yazılarım, kırmızı kalemle ve en acımasız eleştirilerimle dolu notlarım vardı. 

Ben kendimi bildim bileli yazıyorum. En çok üzüldükçe yazıyorum. Sonra mutlu olunca yazıyorum, o günü unutmamak için. Ya da kafam karışınca yazıyorum, elimde ne var ne yok gözlerimle görmek için. Sonra kararsızken yazıyorum, kalbimin sesini duyabilmek için. Eskiden yalnızken yazardım, bugünlerde ise kalabalıklar içinde yazıyorum. Ben yazıyorum; yerden, konudan, kişiden, duygudan bağımsız olarak yazıyorum. Sonra da bu kadar yazıyı kolilerde saklıyor, çekmecelere kilitliyorum. Yıllardır! Kendimi bildim bileli..  

Giyinme dolabımın en üst rafına hapsedilmiş, bordo renkli o koliyi açıp, içindekileri tek tek çıkardığımda; o kolinin açık kalması gerektiğini kalbimin en derinlerinde hissettim. Ve o kağıt yığınlarına baktığımda, aslında geçmişin beni tam olarak ‘bugüne’ hazırladığını fark ettim.

‘Bugün, beni bu noktaya getirmesi gerektiğini.’ Hepinizin arasına! Gözler önüne, korkularımla yüzleşmeye, onaylanmamaya, becerememeye, debelenmeye ve yeni bir başlangıcı kutlamaya! 

Bir kutlama! Çünkü ben, bugün o çekmecelerin kilitlerini kırmaya, kolilerin kapağını açık bırakmaya ve o kırmızı kalemi çöpe atmaya karar verdim. Ben bugün, ölmeden önce yapmak istediğim şeylerin başında gelen bir şey için adım atmaya karar verdim. Ben bugün, kitabımı yazmaya, aklımda dönüp duran hikayeleri kalbimden geçtiği gibi başkaları ile de paylaşmaya karar verdim. Ve ben bugün, hayatımda yeni bir başlangıca karar verdim. 

Geçen hafta bir kitapçının ‘Yeni Çıkanlar’ rafına bakarken, adımı o rafta görmek için deli divane olduğumu fark ettiğimde bu karara adım attım. Rafın karşısına geçtim, bir – iki adım geri gittim, ellerimi arkamda birleştirdim ve tüm rafı görecek şekilde dakikalarca hayal kurdum. Sanki benim de kitabım o raftaymış, adım orada yazıyormuş gibi en derinlerimde bu tarif edilemez isteği hissettim. 

Umarım yolunuzun herhangi bir kitapçıya düştüğü bir gün, o rafta benim de adımı görürsünüz. Çünkü ben kitabımın ilk bölümünü bugün itibari ile tamamladım bile!

Sevgi ile, yolum hep kalbimin rehberliğinde!

17.Eylül.2022, Ankara